Abstrakt
Pier Marco Bertinetto teorizza la tendenza del trapassato prossimo a perdere le sue caratteristiche aspettuali ordinarie per acquisire le proprietà propulsive tipiche del passato remoto, tendenza riconducibile a un fenomeno più vasto conosciuto come aoristic drift. Obiettivo di questo articolo è proporre una diversa interpretazione di tale problematica. Si ritiene infatti che sia possibile individuare quel momento di riferimento che caratterizza l’aspettualità del trapassato prossimo anche nei casi in cui esso viene usato per esprimere il proseguimento degli eventi di una narrazione.
O użyciu aorystycznym włoskiego czasu zaprzeszłego trapassato prossimo
Pier Marco Bertinetto formułuje hipotezę o tendencji włoskiego czasu zaprzeszłego trapassato prossimo do utraty swoich definicyjnych właściwości aspektowych i zyskania typowych cech aorystycznego czasu przeszłego passato remoto. Tendencja ta jest związana z szerszym zjawiskiem językowym zwanym aoristic drift. Celem poniższego artykułu jest przedstawienie innej interpretacji tego problemu. Autor uważa, że można zlokalizować punkt odniesienia R, charakteryzujący wartość aspektową czasu trapassato prossimo, nawet w przypadkach, w których czas ten jest wykorzystywany do wyrażania wydarzeń po sobie następujących w tekście narracyjnym.
Bibliografia
Bertinetto P.M. 1986. Tempo, aspetto e azione nel verbo italiano. Il sistema dell’indicativo, L’Accademia della Crusca, Firenze.
Zobacz w Google Scholar
Bertinetto P.M. 2001. Il verbo, [in:] Grande grammatica italiana di consultazione, vol. II, a c. di L. Renzi, G. Salvi, A. Cardinaletti, Il Mulino, Bologna: 13–161.
Zobacz w Google Scholar
Bertinetto P.M. 2003. Tempi verbali e narrativa italiana dell’Otto/Novecento. Quattro esercizi di stilistica della lingua, L’Orso, Alessandria.
Zobacz w Google Scholar
Bertinetto P.M. 2014. Non-conventional uses of the Pluperfect in the Italian (and German) literary prose, [in:] Evolution in Romance Verbal Systems, a c. di E. Labeau & J. Bres, Berne, Peter Lang: 145–170.
Zobacz w Google Scholar
Fryd M. 1997. Present perfect et datation : une dérive aoristique, [in:] A. Borillo, C. Vetters, M. Vuillaume, Regards sur l’aspect. Amsterdam–Atlanta, Ga, Rodopi. (série Cahiers Chronos 2): 29–50.
Zobacz w Google Scholar
Nowakowska M. 2015. Come insegnare I tempi semplici e composti agli studenti polacchi, [in:] Linguistica, letteratura, translatologia, a c. di Zora Cardia Jačová, Bratislava, Univerzita Komenského v Bratislave: 57–70.
Zobacz w Google Scholar
Reichenbach H. 1947. Elements of symbolic logic, Free Press, New York.
Zobacz w Google Scholar
Squartini M., Bertinetto P.M. 2000. The Simple and Compound Past in Romance languages, [in:] Tense and Aspect in the Languages of Europe, a c. di Ö. Dahl, Mouton De Gruyter: 403–439.
Zobacz w Google Scholar
Weinrich H. 1964. Tempus. Besprochene und erzählte Welt, trad.it. Tempus. Le funzioni dei tempi nel testo, Il mulino, Bologna: 1978.
Zobacz w Google Scholar