Abstrakt
Rozwój współczesnej komunikacji, w tym także komunikacji politycznej spowodował, że w największym stopniu odbywa się ona za pośrednictwem narzędzi i rozwiązań oferowanych przez sieć. Rozwój technologiczny, internet, aplikacje mobilne w tym media społecznościowe spowodowały, że wiele dyskusji przeniosło się w tę sferę. Możliwości oferowane przez tego typu rozwiązania powodują, że pozwalają one na realizację tzw. mikropolityki, a więc oddolnej aktywności użytkowników internetu zalogowanych w social media. Mikropolityka wyrosła na gruncie pluralizmu liberalnego i posługuje się różnymi narzędziami, które de facto ją identyfikują i określają. Są to tzw. rytuały, które nie będąc bezpośrednio politycznymi identyfikują i obrazują politykę w skali makro. Wśród tych narzędzi istotna rola przypadła #, które stanowią element dyskusji w mediach społecznościowych. Powodują, że wytworzył się kod symbolizujący określone dyskusje oscylujące wokół faktów, zjawisk czy zdarzeń. To dzięki hashtagom internauci identyfikują się z danym zagadnieniem, ale również mogą w ten sposób kontestować lub aprobować zachowania i procesy polityczne.Bibliografia
Adamik-Szysiak Małgorzata. 2018. Strategie komunikowania podmiotów politycznych w Polsce w mediach społecznościowych. Lublin.
Adamik-Szysiak Małgorzata. 2015. „Polska partia polityczna na Twitterze - studium przypadku”. e-Politikon nr 16. 1-32.
Adamik-Szysiak Małgorzata. 2014. „Twitter in communication strategies of the leaders of the polishpolitical parties”. e-Politikon nr 9. 109-131.
Castells Manuel. 2013. Sieci oburzenia i nadziei. Ruchy społeczne w erze internetu. O. Siara (przeł.). Warszawa.
Castells Manuel. 2008. Społeczeństwo sieci. M. Marody (przeł.). Warszawa.
Chadwick Andrew. 2017. The Hybrid Media System: Politics and Power. New York.
Fiske John. 2010. Zrozumieć kulturę popularną. K. Sawicka (przeł.). Kraków.
Gackowski Tomasz, Brylska Karolina, Patera Mateusz i in. (red.). 2018a. Ćwierkający Donald Trump. Warszawa.
Gackowski Tomasz, Brylska Karolina, Patera Mateusz. (red.). 2018b. Komunikowanie w świecie aplikacji. Warszawa.
Gackowski Tomasz. 2014. Twitter w rękach polityków. Rzecz o metodologii i potencjale badań mediów społecznościowych. W Media początku XXI wieku. Metodologie badań medioznawczych, T. Gackowski (red.), t. 26. Warszawa. 163-208.
Highfield Tim. 2016. Social media and everyday politics. Cambridge.
Jacuński Michał. 2016. Sieciowe komunikowanie polityczne w Polsce. Perspektywa aktorów politycznych. Wrocław.
Machnik Bartłomiej. 2014. „The place of Twitter in the Process of Political Communication”. e-Politikon nr 9. 86-109.
Miragliotta Narelle. 2012. „Politicians, Twitter and the Limits of the Virtual Political Public Sphere”. Social Alternatives vol. 31(2). 6-10.
Nowak Jakub. 2017. Polityki sieciowej popkultury. Lublin.
Post-truth politics, Art of the lie, „The Economist”, 10.09.2016, www.economist.com [dostęp: 15.05.2018].
Vowe Gerhard, Henn Philip. (ed.). 2016. Political Communication in the Online World.
Theoretical Approaches and Researches Design. New York-London.
Zappavigna Michael. 2015. „Searchable talk: the linguistic functions of hashtags”. Social Semiotics nr 25. 274-291.
Zappavigna Michael. 2018. Searchable talk, Hashtags and Social Media Metadiscourse. London.
Adamik-Szysiak Małgorzata. 2015. „Polska partia polityczna na Twitterze - studium przypadku”. e-Politikon nr 16. 1-32.
Adamik-Szysiak Małgorzata. 2014. „Twitter in communication strategies of the leaders of the polishpolitical parties”. e-Politikon nr 9. 109-131.
Castells Manuel. 2013. Sieci oburzenia i nadziei. Ruchy społeczne w erze internetu. O. Siara (przeł.). Warszawa.
Castells Manuel. 2008. Społeczeństwo sieci. M. Marody (przeł.). Warszawa.
Chadwick Andrew. 2017. The Hybrid Media System: Politics and Power. New York.
Fiske John. 2010. Zrozumieć kulturę popularną. K. Sawicka (przeł.). Kraków.
Gackowski Tomasz, Brylska Karolina, Patera Mateusz i in. (red.). 2018a. Ćwierkający Donald Trump. Warszawa.
Gackowski Tomasz, Brylska Karolina, Patera Mateusz. (red.). 2018b. Komunikowanie w świecie aplikacji. Warszawa.
Gackowski Tomasz. 2014. Twitter w rękach polityków. Rzecz o metodologii i potencjale badań mediów społecznościowych. W Media początku XXI wieku. Metodologie badań medioznawczych, T. Gackowski (red.), t. 26. Warszawa. 163-208.
Highfield Tim. 2016. Social media and everyday politics. Cambridge.
Jacuński Michał. 2016. Sieciowe komunikowanie polityczne w Polsce. Perspektywa aktorów politycznych. Wrocław.
Machnik Bartłomiej. 2014. „The place of Twitter in the Process of Political Communication”. e-Politikon nr 9. 86-109.
Miragliotta Narelle. 2012. „Politicians, Twitter and the Limits of the Virtual Political Public Sphere”. Social Alternatives vol. 31(2). 6-10.
Nowak Jakub. 2017. Polityki sieciowej popkultury. Lublin.
Post-truth politics, Art of the lie, „The Economist”, 10.09.2016, www.economist.com [dostęp: 15.05.2018].
Vowe Gerhard, Henn Philip. (ed.). 2016. Political Communication in the Online World.
Theoretical Approaches and Researches Design. New York-London.
Zappavigna Michael. 2015. „Searchable talk: the linguistic functions of hashtags”. Social Semiotics nr 25. 274-291.
Zappavigna Michael. 2018. Searchable talk, Hashtags and Social Media Metadiscourse. London.
Downloads
Download data is not yet available.