Słowa kluczowe
forme implicite
participio
nomen agentis
język prawniczy
nieosobowe formy czasownika
imiesłów
Jak cytować
Abstrakt
I tratti abitualmente ritenuti caratteristici del linguaggio giuridico comprendono, tra l’altro, il ricorso particolarmente frequente all’uso delle forme implicite (participio, gerundio e infinito). Il presente articolo è dedicato alla descrizione preliminare del participio presente in chiave contrastiva italiano-polacco con particolare riferimento al linguaggio giuridico. L’analisi si concentra sugli aspetti connessi all’utilizzo delle forme participiali nella formazione delle parole per creare i nomi d’agente che indicano i partecipanti del negozio giuridico in italiano e sui loro equivalenti terminologici polacchi.
Morfologia leksykalna i imiesłów przymiotnikowy w języku prawniczym: ujęcie kontrastywne włosko-polskie
Jedną z cech charakteryzujących język prawny i prawniczy jest wykorzystanie form nieosobowych czasownika, takich jak imiesłów przymiotnikowy i przysłówkowy oraz bezokolicznik. Niniejszy artykuł jest poświęcony wstępnemu opisowi imiesłowu przymiotnikowego (participio presente) w ujęciu kontrastywnym włosko-polskim ze szczególnym uwzględnieniem użycia w języku prawnym. Analiza koncentruje się na aspektach związanych z wykorzystaniem form imiesłowowych w słowotwórstwie, tj. do tworzenia tzw. nomina agentis, określających uczestników czynności prawnych w języku włoskim i ich polskich odpowiedników terminologicznych.
Bibliografia
Bartmiński J. 1981. Derywacja stylu, [in:] Pojęcie derywacji w lingwistyce, Lublin: 31–54.
Zobacz w Google Scholar
Biernacka-Licznar K. 2010. ”Le difficoltà della traduzione dei testi giuridici italiani e polacchi”. Romanica Wratislaviensia 57: 13–27.
Zobacz w Google Scholar
Brugnoli P. 2007. “Il testo giuridico, apolide in una tipologia dei testi? Alcune riflessioni”. Revista de llengua i dret 47: 43–60.
Zobacz w Google Scholar
Buttler D. 1968. ”Uwagi o poprawności stylu urzędowego”. Poradnik Językowy 10: 469–479.
Zobacz w Google Scholar
Cortelazzo M. 1994. Lingue speciali. La dimensione verticale, Padova.
Zobacz w Google Scholar
Garzone G. & Santulli F. a c. di 2008. Il linguaggio giuridico. Prospettive interdisciplinari, Milano.
Zobacz w Google Scholar
Gotti M. 1991. I linguaggi specialistici: caratteristiche linguistiche e criteri pragmatici, Firenze.
Zobacz w Google Scholar
Grelewicz – La Mela M.& Nuzzo B. 2003., Dizionario giuridico italiano-polacco, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Hałas B. 1995. Terminologia języka prawnego, Zielona Góra.
Zobacz w Google Scholar
Iacobini C. 2010. Conversione, [in:] Enciclopedia dell’italiano. Roma: 292–294 (on line: www.treccani.it).
Zobacz w Google Scholar
Klemensiewicz Z. 1953. O różnych odmianach współczesnej polszczyzny, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Kurkowska H. & Skorupka S. 2001. Stylistyka polska, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Lo Duca, M.G. 2004. Nomi di agente, [in:] La formazione delle parole in italiano, a c. di M. Grossmann, F. Rainer, Tübingen: 191–217, 351–364.
Zobacz w Google Scholar
Mariani Marini A. a c. di 2003. La lingua, la legge, la professione forense, Milano.
Zobacz w Google Scholar
Megale F. 2008. Teorie della traduzione giuridica. Fra diritto comparato e Translation Studies. Napoli.
Zobacz w Google Scholar
Mortara Garavelli B. 2001. Le parole e la giustizia. Divagazioni grammaticali e retoriche su testi giuridici italiani, Torino.
Zobacz w Google Scholar
Pieńkos J. 1999. Podstawy juryslingwistyki. Język w prawie – prawo w języku, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Ricca D. 2004. Aggettivi deverbali e participi, [in:] La formazione delle parole in italiano, a c. di M. Grossmann & F. Rainer, Tübingen: 419–443.
Zobacz w Google Scholar
Sabatini F. 1990. Analisi del linguaggio giuridico. Il testo normativo in una tipologia generale dei testi, [in:] Corso di studi superiori legislativi 1988–1989, a c. di M. D’Antonio, Padova: 675–724.
Zobacz w Google Scholar
Sabatini F. 1998. Funzioni del linguaggio e testo normativo giuridico, [in:] Con felice esattezza. Economia e diritto fra lingua e letteratura, a c. di I. Domenighetti, Bellinzona.
Zobacz w Google Scholar
Sabatini F. 1999. «Rigidità-esplicitezza» vs «elasticità-implicitezza»: possibili parametri massimi per una tipologia dei testi, [in:] Linguistica testuale comparativa, Atti del Convegno Interannuale della SLI, Copenhagen, 5–7 febbraio 1998, a c. di F. Sabatini & G. Skytte, Copenhagen: 143–172.
Zobacz w Google Scholar
Saloni Z. & Świdziński M. 1998. Składnia współczesnego języka polskiego, Warszawa.
Zobacz w Google Scholar
Serianni, L. 2003. Italiani scritti, Bologna.
Zobacz w Google Scholar
Taruffo M. 1994. Giurisprudenza, [in:] Enciclopedia delle scienze sociali (online: www.treccani.it).
Zobacz w Google Scholar
Wiesmann E. 2000. La traduzione giuridica dal punto di vista didattico, [in:] Traduttori e giuristi a confronto: interpretazione traducente e comparazione del discorso giuridico, a c. di L. Schena & R.D. Snel Trampus, Bologna: 205–217.
Zobacz w Google Scholar
Wilkoń A. 1987. Typologia odmian językowych współczesnej polszczyzny, Katowice.
Zobacz w Google Scholar
Wojtak M. 1993. Styl urzędowy, [in:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, vol. 2, a c. di J. Bartmiński, Wrocław: 147–162.
Zobacz w Google Scholar
Wróblewski J. 2000. “Il problema della traduzione giuridica”. Ars Interpretandi, Padova: 155–164.
Zobacz w Google Scholar