Ewolucja bluesa w Polsce na przestrzeni lat 70.

Abstrakt

W latach 70. dokonał się proces intensywnych przewartościowań rodzimej muzyki rozrywkowej, który w odniesieniu do stylistyki bluesowej skutkował stopniową emancypacją gatunku spod dominacji big beatu, a następnie rocka. Na scenie, zmajoryzowanej przez nurt blues‑rockowy, zaczęli się sukcesywnie pojawiać wykonawcy eksplorujący tradycyjne wykonawstwo oparte na instrumentarium akustycznym oraz odwołujące się do tradycji bluesa Delty (Paweł Ostafil, Jacek Skubikowski, Irjan). Poza dominującym śląskim środowiskiem blues‑ rockowym w innych ośrodkach (Trójmiasto, Szczecin, Białystok) coraz większe znaczenie zaczął odgrywać nurt chicagowski. Wielu artystów (Leszek Winder, Jan „Kyks” Skrzek, Andrzej Pluszcz i inni), pierwotnie zaangażowanych w modną wówczas stylistykę fusion, zaczęło ewoluować w stronę wykonawstwa stricte bluesowego. Z perspektywy rozwoju środowiska bluesowego niezwykle istotna okazała się działalność animatorów bluesa, organizatorów festiwali oraz imprez, które zaczęły przyciągać coraz to liczniejsze rzesze słuchaczy (vide Folk Blues Meeting, Jesień z Bluesem). Znaczną rolę w popularyzacji bluesa odegrały media: Program III Polskiego Radia i prasa muzyczna. Całokształt wskazanych zjawisk przełożył się wydatnie na rozwój polskiej sceny bluesowej w kolejnej dekadzie, która mimo kryzysu ekonomicznego i politycznego obfitowała w istotne zjawiska i procesy w obrębie popkultury.