Wstęp

Abstract

Współcześnie, czyli prawie w połowie 2. dekady XXI wieku, edukacja kulturowa przybiera różne formy instytucjonalne oraz rozgrywa się w postaci nowoczesnych i postnowoczesnych praktyk socjokulturowych. Część z nich ma miejsce w tradycyjnych instytucjach społecznych, takich jak szkoły, rodziny, uczelnie, biblioteki, domy kultury, galerie, teatry i kina. To, co je cechuje, to określona, często sprofilowana tematycznie i ideologicznie oferta kulturowa, której przekazywaniem - z wyjątkiem środowiska domowego - zajmują się (przynajmniej teoretycznie) profesjonaliści. Wymienione instytucje pozostają ze sobą w sieci relacji, choć to najczęściej środowiska - domowe, szkolne czy uniwersyteckie - inicjują kontakt z szeroko rozumianą kulturą. Wśród postnowoczesnych instytucji kultury zdecydowany prym wiodą media, a w ostatnim czasie tzw. nowe media, które opierają się m.in. na interaktywności, cyfrowości i wirtualności. To właśnie te ostatnie, a zwłaszcza Internet i telefon komórkowy, wyzwalają rozwój całkowicie nowego typu kultury, zwanej kulturą Web 2.0, kulturą konwergencji lub kulturą uczestnictwa. Autorzy tekstów zgromadzonych w niniejszym tomie poruszają problematykę edukacji kulturowej w odniesieniu do takich mediów, jak: literatura, teatr, film, telewizja, gry komputerowe, kampanie społeczne czy Internet. Pojawia się również głos odnośnie konieczności edukacji psychologicznej nauczycieli w obliczu zmian cywilizacyjnych. Mam nadzieję, że ich lektura pozwoli głębiej zastanowić się nad problematyką edukacji w kulturze, a także i poprzez kulturę oraz tradycyjne i nowe media.